Yuuri On Ice!!! - Agape

Och.
Hey.
Powiem tak, to co zaraz napiszę będzie jak bełkot obrażonego dziecka i już mi za to wstyd, ale...no cóż.
Jest mi przykro, że tak bardzo olałyście poprzednią notkę, powiecie - ale Black, Ty kurwiu, to jext blog z ff, a ja odpowiem wam, że była ankieta gdzie jasno pokazałyście, że chcecie właśnie ich.
No bywa.
Dzisiaj z kolei wracam z pedałami na lodzie, z miniaturą z moim synkiem w roli głównej.
Kocham go i mam nadzieje, że wy też go pokochacie, jeśli jeszcze nie grzeje miejsca w waszych serduszkach.

Zapraszam.




 Chcę tworzyć, jednak jak to robić, kiedy nic nie czuję, kiedy moje kończyny są zimne, martwe a serce złote i pełne dziecinnych nadziei?
Pragnę zachwycać, wzbudzać i widzieć emocje, pożądam bycia podziwianym, stawianym na piedestale.
Chcę być doceniony, a tymczasem jestem do niczego, w jedynej rzeczy, która mi w życiu wychodzi.

Raz, dwa, piruet, obrót i jazda tyłem.
Upadek.

Wyciągam dłonie jakbym chciał złapać niewidzialną muzę, ale moje palce rozpaczliwie zaciskają się na powietrzu, a ja upadam na lodową powierzchnię lustra.
Szloch, muzyka zapętla sie po raz setny tego dnia, a ja mam ochotę wrzeszczeć jednak brak mi powietrza w płucach, upadek był zbyt silny.
Światła odbijają się od lodu łamiąc mój cień kiedy podnoszę się do pionu odgarniając włosy drżącą dłonią, dziesiątki pustych siedzeń patrzą na mnie kiedy ocieram łzy i pocierając ramię odzyskuje równowagę.
Echo odbija się od ścian pustego lodowiska, wracając do mnie ze zdwojoną siłą.
Jeszcze raz.

Rozkładam ramiona, przybieram postawę i zaczynam układ kiedy nadchodzi na to moment.
Obiecałeś mi pomóc, dałeś słowo, że przygotujesz dla mnie układ, ale wybrałeś sierotę, z obsesją na Twoim punkcie.

Staram się złagodzić moje ruchy, nadać im delikatności, zamykam oczy i pozwalam się ponieść pozostawając w tym szaleństwie część siebie, tak aby zaskoczyć nie tylko widownie, ale i Ciebie.
Bez tego jestem jedynie kukłą podrygującą według tego co zaplanowałeś, staje się przewidywalny.

To nie koniec Victor, spotkamy się na Grand Prix i zmiażdżę Twojego szczeniaka najlepszym Agape na jakiego mnie stać.
Już Cię nie potrzebuję.

 Na atramentowym niebie wisi już gruby księżyc, otoczony pasem sypiących się gwiazdek.
Ulice są niemalże puste, latarnie rozlewają na asfalcie żółte światło, oczodoły budynków są wygaszone, uśpione.
Tylko jeden wciąż nie śpi.