Oneshot - Poranek

Ah.
Hey.
Jeśli ktoś jest ciekaw co się odjebało z poprzednią wersją, to powiem po prostu, że po tych kilku godzinach stwierdziłam, że mi się nie podoba. Hłeh.
Jeśli ktoś czytał, to uspokajam, że to jest zupełnie inna historia.
Mam nadzieję, że was nie zawiodłam i nie zniechęcicie się do moich ciotek ;n;

Zapraszam.

Sobota, siódma rano.
Słońce wybudza się, wstaje powoli, leniwie jakby od niechcenia.
Nieśmiało chowa się za lasem zerkając jedynie znad koron drzew. Do samotnego domku na wzgórzu prowadzi błotnista droga usiana pułapkami w postaci dziur i kamieni.

Gdzie by nie spojrzeć, widać jedynie las mieszany pogrążony  w ciszy, ukryty we mgle.

Na zapuszczonym podjeździe stoi czarny Rolls Royce bez zapasowego koła z boku, na masce leży kilka kolorowych liści, które wyglądają jednak jakby ktoś własnoręcznie je tam umieścił.

Trzy schody prowadzące do podwójnych drzwi, dwie pary butów stojące w holu, jeden duży płaszcz przewieszony przez metalową poręcz i drewniane schody prowadzące na górę.

Dalej korytarz, na lewo salon  z zakrytymi przez prześcieradła meblami, bawiącymi się w duchy, na prawo nieduża kuchnia z jedzeniem, na blacie kuchennym i stole.
Potem kurz miesza się z muzyką, na drewnianej podłodze pojawiają się ubrania.
Dwie pary spodni, jedna koszula, marynarka...

Za drzwiami w sypialni na końcu korytarza przed światem chowa się dwóch mężczyzn, drobniejszy siedzi na skraju łóżka, ubrany w za dużą na siebie koszulę i trzymając w kościstych palcach papierosa, patrzy przez okno, na przeciwko.
Drugi, wyższy siedzi za kochankiem i obejmując go w pasie obdarowuje szyję i kark delikatnymi, czułymi pocałunkami, na które złotogłowy okazyjnie reaguje cichymi westchnieniami. 

Skradające się po wytartych dębowych panelach promienie słońca, zaczynają już powoli podgryzać metalowe nogi ramy łóżka stojącego na przeciw wyjścia na taras.

Bordowe grube zasłony zostały odepchnięte na boki, a ich końce zalegaj na ziemi skulone w kurzu.
Hen daleko na horyzoncie nad koronami drzew, maluje się różowy pas stopniowo, ku górze przechodzący w błękit i niemalże biel, a dzięki osłonie mgły wszystko jest jakby przytłumione, delikatniejsze.
Ulotne.

Pożółkłe liście z nielicznymi pomarańczowymi plamami leżą na opustoszałym ogrodzie przysłaniając zaniedbaną trawę.
Pod sufitem wokół żyrandola krąży szary dym uciekający z rzeżącej się końcówki papierosa i tańczy on z nuconą przez gramofon melodią.

Biała kołdra leży ściśnięta w głowie łóżka, pogniecione prześcieradło tworzy swój własny obraz malowany światłem i cieniem.

Pod mężczyzną, którego złote włosy tworzą artystyczny chaos stoi filiżanka po kawie, do której zrzuca teraz popiół papierosowy, a na szafce obok łóżka, opróżniona do połowy butelka czerwonego wina, do której szyjki co chwilę podfruwa maleńka muszka, która przysiada na szklanej powierzchni by po chwili odlecieć zygzakiem, lub stracić równowagę i wpaść do środka topiąc się w ciszy.

Leon wzdycha cicho uwalniając wielką chmurę gryzącego dymu, unosi ramiona, głowę odchyla w tył i opierając ją na silnym ramieniu zamyka oczy.

Na jego skroni ląduje wilgotny pocałunek, potem na policzku, szczęce, Jack zmienia nieco pozycję, obejmuje go mocniej wsuwając szorstkie dłonie pod należącą do niego koszulę, którą zabrał i założył na siebie blondyn.

Surre uchyla powieki, wsuwa palce w słomiane włosy i uśmiecha się lekko kiedy wąskie wargi przylegają do jego własnych smakując je.
- Obrzydliwe - mówi szeptem śmiejąc się lekko kiedy Bertrand odsuwa się na milimetry.
- Pff - zielonooki parska cicho rozbawiony wywracając oczami.
Niebieskooki podnosi się lekko i schyla, aby zagasić peta w fusach.
Kręgi kręgosłupa, łopatki i żebra odznaczają się pod napiętą przez ruch koszulą, dłonie Jacka gładzą szczupłe plecy, jego powieki opadają do połowy, wąska warga zostaje zagryziona.

Drobniejszy uśmiecha się lekko zerkając na mężczyznę znad ramienia. Bławatkowe oczy zdają się mienić w padających na arystokratyczną twarz promieniach słońca, a Jack musi używać całej samokontroli, aby powstrzymać się przed wycałowaniem porcelanowej skóry ukochanego.
- Jak długo chcesz tu zostać? - pyta zielonooki ponownie obejmując drobniejszego w pasie.
- Do zajebania.
Przeciągłe westchnienie.
- No dobrze. Do wtorku.
- Sądzisz, że damy radę tak długo się ukrywać?
- Jasne, przecież schowałem nasz samochód - blondyn mówi takim tonem jakby było to oczywiste. A nie jest.
- Mówisz o tych pięciu liściach, które rzuciłeś na maskę?
- Było ich więcej niż pięć Jack.
- No dobra, z sześć.
- Powiedz mi, czy ty chcesz się ze mną pokłócić?
Cichy śmiech, uścisk umacnia się, palce muskają odsłoniętą skórę
- Wybacz.

Leon patrzy na kochanka z udawanym wyrzutem zabawnie marszcząc przy tym nos.
- Może oddasz mi koszulę? - Bertrand w końcu postanawia zaatakować przygryzając płatek jego ucha.
Niebieskooki zdejmuje ubranie bez słowa protestu i podaje je mężczyźnie zostając zupełnie nagi.
- Bezsens - stwierdza po tym jak partner odrzuca koszulę na ziemię.
- Hm?
- Teraz mi zimno.
- Zaraz cię rozgrzeje.
- Och w to nie wątpię ty lamusie.
- Ale podziałało.
- Jestem łatwy z rana.
- Jasne.

Słońce niepostrzeżenie zakradło się w głąb pokoju przylegając do beżowych ścian, dym opadł, na płycie skończyła się muzyka, kołdra została zrzucona na ziemię, dwa kształty zmieniły się w jeden.

Uda szeroko rozłożone dodatkowo przytrzymywane przez śniade dłonie pod kolanami.
Ciche i głośniejsze jęknięcia, ciężkie sapanie i skrzypienięcia materaca uginającego się w tempie ruchu bioder.

Złote włosy rozlewają się na poduszce dając diabłu aureolę, palce wbite w ramiona, wilgotne pocałunki i złotolita jesień za oknem z szalonym wiatrem na czele, który z pasją rzuca liśćmi, kilkoma z nich trafiając w zaparkowany samochód.

Z takim kamuflażem do wtorku nie znajdzie ich żadna żywa dusza.