| Haikyuu!! Miniaturka: Kiyoko x Yachi - Blackness |

Witam witam.
Na praktykach jest chujowo jeśli to kogoś obchodzi, żądam aby mnie zastrzelono :)
Dziś pomimo zawieszenia znowu wlatuję z dziefczynami, ale spoko fajfusy niedługo wrócą. Jest to druga niepotrzebna nikomu część memento, mam nadzieję, że nie skurwiłam po całości, bo jestem jeszcze bardziej niepewna niż przy pierwszej części, jednak czułam, że muszę naprawić wyrządzoną ostatnio krzywdę.

Zapraszam!

Na początku była czerń.
Nieposkromiona, miękka i wszechobecna na mojej twarzy, klatce piersiowej, brzuchu.
Czarne miękkie włosy o zapachu malin, smoliste czarne oczy w których można się zgubić i ciemne pasy pod nimi.
Czerwone usta rozciągnięte w łagodnym uśmiechu, blade policzki i światło odbijające się w czystych szkłach.
Bogini nocy tak ulotna, słodka, obca a jednak bliska i uzależniająca.

Byłaś u mnie każdego dnia nawet jeśli tego nie chciałam.
Twoja twarz i ruchy tak znajome a jednak obce, tak bliskie i dalekie.
Spędzałaś całe godziny z głową opartą na moich kolanach, trzymałaś mnie za rękę podczas badań, lub po prostu siedziałaś w fotelu i pisałaś coś uśmiechając się do mnie co jakiś czas.
Jednak nie ważne jak bardzo chciałam przypomnieć sobie twoją bliskość Kiyoko - nie byłam w stanie.
Byłaś przy mnie po operacji amputacji nogi, to ty pchałaś mój wózek do wyjścia ze szpitala, to ty zaniosłaś mnie do swojego domu, dałaś swoje jedzenie, ułożyłaś w swoim łóżku i okryłaś własnym kocem przesiąkniętym zapachem malin. Nazywałaś te wszystkie rzeczy naszymi jednak nie pamiętałam żadnej z nich. Nie pamiętałam kobiety, która troszczyła się o mnie całym sercem i nie potrafiłam się jej odwdzięczyć.

Była jedynie czerń, tak ciepła i kusząca, łagodna i troskliwa, codzienne rytuały oglądane przez zaparowaną szybę, dnie spędzone w ciepłym łóżku, przepłakane noce i niezręczność.
Pustka, niedołężność, cierpienie i tęsknota za czymś czego nie pamiętałam.
Abym poczuła się lepiej zaczęłaś zabierać mnie na sztuki baletowe w których jak sądziłaś brałam udział jednak patrząc na wirujące zwiewnie baleriny nie czułam nic.
Drgnęło coś dopiero w dniu, w którym przyniosłaś protezę, która umożliwiła mi powrót do życia którego nie znałam.

A potem...
Potem była tylko czerń.
Mocna, stabilna, lekka.
Czarne włosy na moich ramionach, zapach malin pieszczący nozdrza, usta dotykające szyję i dotyk rozgrzanego metalu, zastępujący moją nogę od kolana w dół.
Sposób w jaki patrzyłaś na mnie kiedy powiedziałam, że pamiętam jak się się poznałyśmy..
Powoli przecierałam zaparowaną szybę podczas nieudolnych prób wzniesienia się do pionu by w końcu stać się silniejszą niż kiedykolwiek wcześniej, by ponownie pokochać tą, która była przy mnie cały ten czas.
Dziękuję ci Kiyoko, dziękuję, że byłaś przy mnie kiedy otaczała mnie ciemność.