| KnB oneshot: Aokise - Burza |

Yo!
Przepraszam najmocniej za tą dwutygodniową nieobecność. Mam odwenienie i choć cały czas próbowałam coś napisać to szło mi z bardzo marnym skutkiem, rozdział w połowie stwierdził, że ma wyjebane na współpracę i odwrócił się ode mnie.
Ciężkie czasy doprawdy xd
Tego shota pisałam cholera osiemdziesiąt cztery lata . Nie wiem nawet czy jest dobry, czytałam go tyle razy, że teraz nie mogę na niego patrzeć, ale mam nadzieję, ze nie schrzaniłam tak bardzo moich pierwszych Aokisków i jednak się wam spodobają, mimo, że z głupiej burzy zrobiłam dramę stulecia xd
W ogóle zauważyłam, że w poprzedniej notce cieszyłam się, że mamy osiem tysięcy wyświetleń, a teraz jest już dziewięć :3c #nonieźle róbcie tak dalej ;3


Zapraszam!




Lodowate bicze wodne leją się z szarego nieba chłostając wszystko co stanie im na drodze, każdemu po równo niezależnie od przewinień.
Wiatr szaleje zaczepiając łyse pagórki, obrywając gałęzie i wznosząc w górę martwe liście zabierając je w ostatnią podróż ku nicości.
Słońce przestraszone skryło się za lustrem weneckim pod postacią chmur burzowych, potężne krople walące o blaszany dach odbijają się echem  roznoszącym się wśród wysokich drzew otaczających naszą chatę.

Puste spojrzenie złotych oczu wypełnione czystym terrorem, zapach wina i ognisko płonące na zewnątrz otoczone kamiennym kręgiem.
Cienie tańczące na ścianach liżą twoją bladą skórę, szczupłe gładkie dłonie dotykają moich ramion zaciskając się na nich jak imadło, gryziesz mnie, obejmujesz mocno, nie słuchasz tego co do ciebie mówię, albo udajesz że nie słyszysz.
Może zwyczajnie nie chcesz słuchać wywodów głupca.
Skulony pod impulsem dziecinnego strachu milczysz ignorując zadawane przeze mnie pytania, ale to nic.
Wiem, że masz problemy z wysławianiem się czy w ogóle z mówieniem kiedy wpadasz w histerie.

Wiatr się zmaga, uderza w stare okiennice, gwiżdże w kominie chcąc dostać się do środka a ty zaciskasz powieki wtulając się we mnie jakbym był ostatnią stabilną ostoją w tym popieprzonym świecie.
Źle wybrałeś Ryouta, zawsze byłeś jak laleczka z ładną buzią i główką pełną naiwności.
Oplatam ramionami twoje plecy i wsłuchuję się w bicie serca, które stale przyśpiesza a gorący nierówny oddech parzy moją skórę.

Płomienie ogniska konającego na zewnątrz kładą się na nagą ziemie głaszcząc ją leniwie ostatnimi siłami, aż zdycha bezdusznie zachłostane.
- Daiki... - szepczesz imię, mnie plugawca nieumiejącego cię obronić przed takim banałem jak burza, ale milkniesz nagle uciszony przez donośny grzmot.
Niebo przecina ostrze Błyskawicy, rażąca biel wpełza prze okna i szpary w ścianach, na moment robi się jasno jak za dnia.
Deszcz eskaluje się w najlepsze  tak samo jak twój szloch, który odbijając się od czterech ścian wraca do mnie z podwójną siłą, jednak zamiast zasłonić swoje uszy robię to z Twoimi i zakrywam nas kocem po czubki głów odcinając się od reszty świata, choć nie wiem czy to pomoże.

Wiem jedynie, że dzisiejszy wieczór będzie bardzo, bardzo cichy.