|DRRR miniaturka:Koszmar |

Bonjour~! Wczorajsza miniatura poszła w diabły, była okropna. Przepraszam za nią, miałam zły dzień ;3; wróci ona za jakiś czas - bardziej wypieszczona. Dzisiejsza miniaturka jest kontynuacją "Snu". Nie wyszła do końca tak jak sobie wyobrażałam, ale mam nadzieję, że nie będziecie zawiedzeni ;w;
Dziękuję Anette za korektę ^^
Zapraszam~!



Dzień po mojej śmierci obudziłem się w swoim pokoju, na miękkim łóżku otulony idealnie białą pierzyną.
Był ranek, przez zasłony przedzierały się słabe promienie porannego słońca, które czule obejmowały moją zimną twarz składając na niej żarzyste pocałunki.
Dzień po tym, jak przepadłem na wieki wyszedłem na ulicę, przed dom, w którym się wychowywałem.
Była pusta, zimna, nie podobna do siebie. Martwa.
Dzieci nie biegały chaotycznie bawiąc się w tylko dla siebie zrozumiały sposób, dorośli nie obserwowali ich czujnym okiem, czas jakby stanął w miejscu.
Dzień po tym jak opuściłem ten świat cała dzielnica pogrążona była w żałobie.
Z nieba ciął ostry, zimny deszcz, bezchmurne niebo o odcieniu krwi zmieszanej z błotem, wisiało ciężko nad smutnym szarym osiedlem.
Nieliczni przechodnie zerkali w stronę mojego domu ze smutkiem, wśród nich rozpoznawałem znajome twarze o szklanych oczach. Chciałem coś powiedzieć, ale nie mogłem. Nie żyłem.
W dzień, kiedy mnie już nie było zakochałem się. Nie w dziewczynie z mojej szkoły, nie w swoim przyjacielu. Zakochałem się w mojej matce, która siedząc na podłodze w  pokoju wypłakiwała smutki w materiał mojej bluzy. Zakochałem się w moim ojcu, w samotności pijącego do lustra, przy oglądaniu moich zdjęć z dzieciństwa.
Widząc jego łzy i zaczerwienione oczy coś we mnie pękło. Padłem przed nim na kolana łkając, prosząc o wybaczenie, ale nie słyszał mnie. Nie żyłem a on był sam.
Dzień po tym jak popełniłem samobójstwo jedna z moich sióstr przestała się odzywać. Podczas gdy jeszcze rok temu wierzyła  w wróżki, teraz za wszelką cenę starała się uwierzyć, że ja wciąż istnieje.
Dzień po moim samobójstwie  odwiedził mnie mój przyjaciel.
Płakał wyznając miłość pustemu pokojowi. Chciałem móc powiedzieć to samo, ale nie miałem już na to szansy. Martwi nie mają głosu.
W dniu mojej śmierci zrozumiałem czym jest życie.
Leżąc na wznak z wyciekającą ze mnie duszą drżałem z bezradności wiedząc jak będzie wyglądało jutro.
Chciałem krzyczeć, błagać o pomoc, zmienić siebie, nadchodzące wielkimi krokami nieuniknione.
Próbowałem tchnąć w siebie życie.
Ale nie mogłem.

Było już za późno.