| DRRR miniaturka - Sen |

Witam.

Powiem wam szczerze, że nie wiem kiedy pojawi się rozdział jestem w trakcie pisania go, ale nie mam czasu, mam za to kryzys egzystencjalny i twórczy. Jest świetnie,

Bałam się już, że nic nie napiszę, ale wybiliście trzy tyie wyświetleń więc jest taki mały bonusik :3

Mam nadzieję, że wszyscy zrozumieją mój zamysł w miniaturce, wpadłam na to jadąc rano autobusem do piekła, a następnie napisałam na religii, na coś ta godzina przerwy jednak się zdaje.

Mam nadzieję, że się podobało, jeżeli coś jest nie jasne, chętnie wytłumaczę :3

W ogóle...trochę mi smutno widząc tą ciszę pod shotem z no.6....było, aż tak tragicznie? Zagłosowało na to pięć osób a odezwała się tylko Izu-ni..cóż...shit happens I see.

Bohater: Hachimenroppi Orihara

Jestem człowiekiem bez snów, przeszłości i serca, jednak mam jedno małe marzenie.
Taki koncept innego siebie.
Złudzenie lepszego życia.
Trochę naiwny i bardzo nierealny, nieco niecodzienny i niepokojący.
Od pewnego czasu nieudolnie usiłuje wykiełkować gdzieś z tyłu mojej podświadomości, głęboko w ciemności kruchy i samotny szepcze do mnie ciepło w najtrudniejszych chwilach, kiedy jestem blisko poddania się.
Kiedy zewsząd oblepia mnie smutek i strach, które jak macki owijają mój umysł, z czeluści wyłania się drżące światełko skłaniające do odpuszczenia, do uspokojenia się.
Iskierka jest bardzo słaba i czasami jej nie dostrzegam, ale kiedy udaje jej się zwrócić moją przyćmioną bólem uwagę przed oczami maluje mi się obraz nowego mnie, śpiącego na środku polany, okrytego mchem, zapachem lasu i promieniami słońca przedzierającymi się przez korony drzew.
Biorę głęboki wdech, i już nic mnie nie boli.
W przełyku nie tkwi niemożliwa do przełknięcia gula, klatka piersiowa uwolniona z łańcuchów wiecznego strachu może w końcu odetchnąć, cienie zalegające pod oczami będące owocem przepłakanych nocy pozostały jedynie mglistym wspomnieniem.
Z mojej piersi zniknął ciężar, zamiast niego wyrósł z niej wielki czerwony kwiat o delikatnych jak papier liściach, skóra skroplona poranną rosą świeci w promieniach słońca, oddychanie nie sprawia dłużej bólu.
Ten inny ja nie ma już szram na nadgarstkach, po jego policzkach nie spływają gorzkie łzy.
Jest szczęśliwy.
Uśmiecha się,
I ja też się uśmiecham ścierając łzy drżącą dłonią.
Biorę głęboki wdech, ale gula w gardle i kłucie w piersi wciąż mi towarzyszy.
Wróciła mi świadomość.
Palce krwawią kurczowo ściskając żyletkę przyciśniętą do przedramienia, po nadgarstkach spływają moje smutki plamiąc białą pościel.
To wszystko było jedynie marzeniem. Omamą. Snem w koszmarze.
 A jedynym sposobem na spełnienie sennych marzeń jest zaśnięcie. Prawda?
Zaśnięcie na wieki.
Więc wykonuje ostatnie fatalne cięcie odgradzające mnie od rzeczywistości i zamykam oczy.
Biorę głęboki wdech.
Powietrze jest ciężkie i metaliczne, moje zniszczone ciało czy raczej skorupa emanuje bólem. Ale już nie długo.
Idę w stronę wołającego mnie światełka.
I nic już nie boli.