|DRRR miniaturka: Pustka|

Witam.
Na samym wstępie chciałam zaznaczyć, że po za tą miniaturką planuję napisać w tym tygodniu coś jeszcze, ale do tego są mi potrzebne głosy w ankiecie, która znajduje się  z boku.
Co do tekstu...Nie miałam na niego pomysłu, pisałam na bieżąco, całość jest pewnie chaotyczna, i może trudna, do zrozumienia, ale cóż..nie miałam konceptu, więc interpretacja jest waszą indywidualną sprawą. Sens jest tylko głęboko schowany

Zapraszam.

Z szarego nieskończenie ogromnego nieba wiszącego nad moją głową niczym kostucha, siąpię diamentowy deszcz obejmujący mnie swoim zimnem, i wilgocią przeżerającymi do kości. wprowadzającymi moje ciało w drżenie, pokrywającymi policzki czerwienią, zmuszającymi do pocierania dłonią o dłoń, upodabniając mnie do siebie.
Ulice ciągnące się przed moimi oczyma zieją pustkami, gigantyczne bloki straszą pustymi oczodołami okiennic opuszczonych mieszkań, latarnie stoją sztywno spowite w narastającej ciemności.
Za mną piętrzy się złomowisko śmieci, z którego co chwilę wybiegają wielkie wygłodniałe szczury wożące na plecach zapewne cały pułk kleszczy, i pcheł, w oddali słychać strzały z dwururki, stary stróż zapewne znowu się nudzi, i załatwia te roznoszące choroby paskudy.
Wokół mnie jest  pusto, słońce schyla się ku zachodowi powoli, i systematycznie przykrywając okolicę kocem mroku. Jeżeli, to nie odzwierciedla mojego samopoczucia, to nie wiem, co mogłoby to zrobić.
Spuszczam wzrok strosząc ramiona jak gdyby miało mnie to ogrzać, i sprawdzam godzinę.

17:39. Klient rozmyślił się, i nie przyjechał na umówione spotkanie, na którym miałem przekazać mu mozolnie gromadzone informacje. Zrezygnował, albo leży gdzieś zimny, i samotny załatwiony przez kogoś komu się nie podobał.
Nie wiem, ale tak czy siak idę do domu.
Odwracam się na pięcie, i omijając złomowisko szerokim łukiem kieruję się z powrotem do centrum miasta pełnego ludzi, głośnego, i jasnego.


Tik tak, tik tak, kolejne minuty, godziny, dnie mijają jedne za drugim cicho, niezauważalnie, życie przechodzi jakby obok mnie, czas przecieka przez palce, motywacja przychodzi coraz żadziej, kupka dokumentów na biurku wciąż rośnie w odróżnieniu do mojego zapału.
Jest październik, dni robią się coraz krótsze, i zimniejsze, ale życie ludzi na zewnątrz nie zwalnia ani na chwilę. Tym się różnimy.

Siedzę przed jednym z okien w moim biurze, i podziwiam mikroskopijnych ludzi gdzieś tam na dole, nieustanny krzyk telefonów odbija się echem w mojej głowie, ale ja się nie ruszam. Niech sobie dzwonią. Co chcą? Nie wiem. Czy mnie to obchodzi?  W obecnej chwili  raczej nie wiele.
W mojej klatce piersiowej tkwi ciężka, i dusząca pustka, umysł bez przerwy spowity mgłą otumanienia, myśli nieustannie w galopie, nieprzespane noce dają o sobie znać poprzez drżenie rąk, i ciemne wory pod oczami.

Nie chcę wychodzić na zewnątrz, nie chcę się nikomu pokazywać, nie chcę uciekać przed tym tlenionym idiotą, nie mam ochoy na odbieranie telefonów, na uganianie się za obcymi ludźmi. Co mnie oni obchodzą? Dlaczego miałbym zawracać sobie głowę ich problemami, troskami czy chwilami radości? Dlaczego miałoby mnie to obchodzić?

Mam dość.

Godzina goni godzinę, dzień mija po dniu, poranna kawa już tak nie cieszy, odroczone plany nie smucą, świat wokół mnie zapadł w letarg wciągając w to również mnie., wychodzenie na miasto staje się coraz trudniejsze.
Wwiercone we mnie spojrzenia ludzi mijanych na ulicy denerwują mnie, na co się gapią? Czego ode mnie chcą? Uważają się za lepszych?

Mijają kolejne dni, potencjalni klienci uganiają się za mną jak psy, w półświatku krążą plotki o mojej śmierci, Shizuo kilka razy próbował wyważyć drzwi mojego apartamentu drąc się jak palony żywcem.
Ale nie potrafię się tym przejąć. Wypaliłem się? Ja, Orihara Izaya? Najwidoczniej.
Idę ulicą na umówione spotkanie, z nieba pada deszcz ze śniegiem, na zatłoczonych chodnikach rośnie poziom paskudnego szarego błodzka, robotnicy nie są w stanie nadążyć z sypaniem soli. Z każdej strony atakują mnie jasne, i migoczące reklamy,w powietrzu wisi smród spalin, wokół bez przerwy słychać krzyki w różnych językach.

Telefon w mojej kieszeni zaczyna wibrować, na horyzoncie pojawia się jasna czupryna tonąca w obłokach szarego dymu, którego sam widok sprawia, że czuję go głęboko w płucach.
Zatrzymuję się biorąc głęboki wdech, zaciągając się zapachem potu mijających mnie nieznajomych, ich perfum, wody kolońskiej czy jedzenia, które ze sobą niosą i krzywię się wewnętrznie.
Nie wiem co się ze mną dzieje, ostatnie tygodnie sprawiają wrażanie oglądanych z boku, jedyne co wiem, to, to, że mam dość, tak zwyczajnie.
Nie mam pojęcia dlaczego, wiem tylko, że mam dość.
Więc chodź już do mnie.

----------------------------------------------------
Cóż...tak to wygląda, mi osobiście, się to nie podoba (a czy mi się kiedykolwiek podobało coś co sama napisałam?) Nie wiem czy oddałam emocje w przystępny sposób, czy widać to przygnębienie, i wszechobecną chujozę...wiem jedynie tyle, że nienawidzę ff gdzie Izaya zachowuje się jak trzynastolatek z depresją, bo nie mógł obejrzeć swojej ulubionej bajki, dlatego weźmy to po prostu za narodziny Roppiego...to tyle ;3; Podzielcie się swoją opinią.