Yuuri On Ice!!! - Przerwa Kawowa

Cześć bąbelki.
W zeszłym tygodniu udowodniłam, że jestem jasnowidzem, a w tym moje dziecię znalazło sobie chłopaka i to wyleczyło mnie z depresji.
hehe wcale nie.
Nie umiem pisać fluffów (nawet tego słowa nie umiem napisać, bleh!)
Mam jakąś blokadę, jest mi smutno, wszystkie statystyki na bloggerze lecą na dół z zawrotną prędkością, a mi odechciewa się w chuj.
Zakończmy tym optymistycznym akcentem.
Zapraszam.



Kosmyki złotych włosów wydostające się spod niedbale zaplecionej na nich gumki, czarny strój zarysowujący kształt drobnego ciała, poparzone przez plastry palce stóp i pot płynący po skroniach, odbijają się w nieskończoność w lustrzanej klatce sali baletowej.

Zapętlana w kółko ta sama melodia odbijająca się echem, od pustych ścian wraca wtłaczając się do uszu, dłoń zaciska się na gładkiej poręczy, ślizga się przez pot.

Battement, stopa uniesiona ponad głowę, przytrzymana przez dziesięć sekund, potem Frappes, wskazówka na zegarze zatacza kolejne koło wskazując trzecią spędzoną w samotności godzinę.

Przerwa, kilka głębokich wdechów, włosy uwolnione z więzów opadają na kruche ramiona, melancholijną melodię odtwarzaną z telefonu zakłóca skrzypienie otwieranych drzwi.

Jurij obraca się przez ramię kiedy pomieszczenie znienacka wypełnia się zapachem kawy.
Zasnute mgiełką oczy przesuwają się po stojącym w progu chłopaku, turkusowe tęczówki nabierają ostrości, źrenice powiększają się a na zmęczoną twarz zarumienioną od ćwiczeń wstępuje łagodny uśmiech.

- Bek... - Blondyn odchodzi od poręczy i niemalże biegiem rusza w stronę bruneta w kasku.
Papierowa torba otoczona słodkim zapachem zostaje delikatnie odłożona na ziemię tuż obok styropianowego koszyczka z dwoma kawami w plastikowych kubkach, śniade dłonie pozbywają się kasku w idealnym momencie aby objąć wąską talię. Ciała spotykają się jedynie na chwilę by następnie odsunąć się od siebie na długość ramion, ledwo wyczuwalne zapachy spalin i potu mieszają się ze sobą.
- Co tutaj robisz? - Plisetsky ociera czoło wierzchem dłoni i siada na ziemi opierając się o ścianę.
- Nie miałeś czasu pojechać ze mną na kawę, więc ja i kawa przyjechaliśmy do ciebie - Otabek siada przy blondynie odkładając kask na bok.

Wymiana uśmiechów, szelest papierowej torby i rozmowa, o wszystkim i o niczym, przerywana jedynie na łyk kawy czy kęs przyniesionych przez chłopaka maślanych bułek.
I podczas gdy oni zamknięci w swoim prywatnym niebie nie zwracają uwagi na resztę świata patrząc jedynie w swoje oczy, Yakov stoi przed budynkiem i z terrorem wymalowanym na twarzy wpatruje się w już zbyt znany sobie motocykl.
Już wie, że historia Viktora się powtórzy.