|Gangsta miniaturka: Koszula|

Yo~ witam nowego obserwatora =ω= senpai noticed me

Dzisiaj trochę z innej beczki. Wiem, że pewnie nie wiele osób zna gangste a jak zna, to nie będzie zachwycona, ale musiałam. Proszę was nie zniechęcajcie się, nie ma tragedii, można się uśmiechnąć.
Po prostu musiałam napisać coś o tych pacanach, a że nie widzę nic z nimi w polskich internetach rządza była jeszcze większa.
Oto jak spedalić "męskie i brutalne anime" smacznego. 

- Nicoaas!- po niewielkim mieszkanku poniósł się donośny głos jednokiego, którego główny zainteresowany oczywiście nie mógł usłyszeć, a nawet gdyby mógł to, i tak by go zlekceważył.
Blondyn zmarszczył brwi, i w samych gaciach pognał do kuchni, z której dochodziły odgłosy kszątaniny.
Już on da popalić temu kurduplowi z krzywą mordą.
Niech go szlag! Ciągle to samo! Od osiemnastu lat!
Worick wpadł do kuchni przyłapując bruneta na bezpardonowym drapaniu się po dupie. W jego koszuli.
- Nic - odezwał się już jakby spokojniej, jak gdyby faktycznie liczył na odpowiedź. A może, i liczył. Kolor włosów zobowiązuje.
Jasne brwi powędrowały w dół,palce zacisnęły się na najbliższej broni - mokrej i pewnie brudnej skarpecie, która licho wie skąd i dlaczego była w zlewie a w następnej chwili tuliła się już do ramienia niziołka.
Postarał się blondas! Właśnie zafajdaczył to o co się awanturował.
Brunet odwrócił się powoli, z wyrazem wyjebanizmu i znudzenia przyklejonymi do twarzy uniósł lekko brodę w niemym zapytaniu nie trudząc się nawet by strącić skarpetę. Jak lubi..
- Ile razy, draniu mam Ci powtarzać żebyś zostawił moją koszulę w spokoju, albo chociaż zapytał? - wycedził niebieskooki bardzo dosadnie przy tym migając.
Sprawca bezczelnie wywalił jęzor odpowiadając na wyrzuty jednym uniesionym w górę paluchem.
Krzaczasta brew zadrgała w złości, ale kącik ust mimowolnie powędrował w górę. Przerośnięty dzieciak a nie najemnik. Oto kto przed nim stał.
Na tym rozmowa się urwała, dalej stali na przeciw siebie w ciszy każdy czekając na ruch tego drugiego.
Zadyma wisiała w powietrzu mieszając się ze smrodem niedoszłego pocisku i zapachem dwóch przygotowanym przez bruneta kaw.
Nagle ten niższy i wredniejszy uśmiechnął się w swój szkaradny, ale i urzekający sposób wwiercając spojrzenie czarnych podkrążonych oczu prosto w krocze sławnego żigolaka.
Wzrok Woricka powędrował w to samo miejsce.
Gatki.
Zwykłe białe, trochę brudne, i znoszone, ale gatki.
I nic po za tym.
Wyprostował się patrząc na głuchego z głupią miną, na co ten z jeszcze szerszym uśmiechem trochę niewyraźnie powiedział tylko jedno.
- Moje.
- Ooo - blondyn załapał, o co chodzi, i co się zapowiada - tak chcesz się bawić?
Nie musiał migać, widział jak partner obserwuje ruch jego warg.
Pierwsza na ziemię z zabawnym plaśnięciem spadła skarpeta a zaraz po niej czarna koszula, której brak wcale Brownowi nie szkodził a widok jego nagiej dobrze zbudowanej klatki piersiowej w oczy nie kłuł.
Czarne jak noc źrenice przybrały na intensywności, uśmiech całkowicie zmienił charakter.
Czekał.
Białe bokserki zsunęły się na kuchenną posadzkę prezentując boskiego Angelo w całej swej okazałości.
Oczy Browna sunęły po nim wygłodniale na co drugi wcale nie narzekał. Lubił je na sobie czuć.
Wyszczerzył się głupio rozpuszczając jasne związane do tej pory w kucyk włosy gdy głuchy podchodził do niego z wiadomym zamiarem.
Kawa może poczekać, koszul ma kilka, nigdzie się nie pali.

Magiczną chwilę brutalnie, bezlitośnie wręcz przerwał pełen trwogi wrzask mulatki, która nieświadoma w co się ładuje chciała przygotować śniadanie.
Strzelec zawtórował jej świecąc wdziękami a Nic tylko westchnął ciężko wracając do swojej typowej mimiki. Wziął kubek i ignorując dwójkę opuścił lokal.
Kolejny poranek z głowy.