TG miniatura; Biała cisza

Witam.
Przez ostatnie trzy dni umieram, na migrene i ból zęba, ale udało mi się to naskrobać(o trzeciej w nocy przy dziwnych piosenkach xd więc zostawcie po sobie ślad~!) żeby kupić sobie trochę czasu, na dokończenie rozdziału.
Miniaturka jest krótka, jak na miniaturkę przystało, ale chyba udało mi się napisać, to tak, że nie ma niedopowiedzeń. A przynajmniej taką mam nadzieję.
Co do błędów...no są jakieś, na pewno, tak samo jak braki, lub nadmiar przecinków, ale nic już na to nie poradzę
Mam nadzieję, że się spodoba.

Zapraszam~

 Polecam czytać do rytmu White silence znajdującego się na playerce tekst wiele zyskuje

 

Szczypiący, w policzki chłód.
Odurzający, ciężki odór atakujący, z każdej strony.
Nieprzenikniona cisza, wtłaczająca się w uszy.

Tkwię, w bezruchu jak sparaliżowany, w samym centrum opustoszałej ulicy, pogrążonej w odbijających, się na tle nocy ludzkich kształtach.
Z nocnego nieba, koloru atramentu siąpie kontrastujący, z wszechobecnym mrokiem, śnieg otulający miasto, w bezkresnej puchatej bieli.

Płatki dotykające mojej obnażonej skóry, pozostawiają po sobie mroźne pocałunki, pokrywając każdy milimetr nagości, szarym skrzącym się szromem.

Szreń wsiąkający, w miejsce pobojowiska zmienia kolor, na krwisty szkarłat.
Krzyki i pył walki, już dawno opadły zostawiając bezgłos i martwicę.

Nie byłem, w stanie nikogo uratować.
Każdy poniósł klęskę.
Zabrakło, mi siły…wszystkie życia oddane na marne..niedotrzymane obietnice odbijające, się w mojej głowie nieustannym krzykiem umierających.

Zawiodłem.

Nie podołałem wyzwaniu, a konsekwencje są monumentalne.
Rozpościerają, się przede, mną w postaci rzeki krwi wypełnionej ludzkimi szczątkami.

Nadal mam przed oczami, skostniały uśmiech, Twoich sinych warg, ciepło dłoni, tak dobrze znane, wciąż odznacza, się na moim policzku, do ucha szepcze ukochany głos, a w ustach ciąży smak krwi, paląc podniebienie, wyciskając łzy, wymuszając wrzask.

Twoja ofiara była daremna.
Przepraszam, nie mogę powiedzieć, Ci nic więcej.

Zamykam oczy.
Przez ciało przebiega dreszcz, u dołu pleców pojawia się znajome mrowienie.
Nie mam, już o co walczyć.
Nakierowuję, na siebie cały gniew, frustrację, strach, rozpacz, obrzydzenie i nienawiść, które kotłowały, się we mnie od ostatnich miesięcy i topię się w białej ciszy.
Idę, do Ciebie, Hide.
Idę, do domu.