Yuuri On Ice - Phichit x Seung - gil - Białe Bzy|Hanahaki AU

Witam.
Dzisiaj jeszcze jedne hanahaki, bo poprzednie średnio mi się spodobały.
W ogóle buziaczki, zaczęłam nowe opowiadanie. Jest ono z YoI, prolog i pierwszy rozdział został już opublikowany na moim wattpadzie nie opublikowałam go jeszcze tutaj, ponieważ od kiedy zaczęłam swoisty spam szotami z YoI, aktywność na blogu dramatycznie spadła (mówię szczególnie o wyświetleniach, bo komentarze...hehe) dlatego powiedzcie mi, chcielibyście małe Otayuri? Byłabym wdzięczna za jakiś odzew w tej sprawie c:
Witam też nowego obserwatora! <3

Zapraszam!




Zaczęło się niepozornie, niewinnie, zupełnie jak nasza znajomość.

W powietrzu roznosiła się woń fioletowych bzów, ilekroć pomyślałem o twoim uśmiechu, przyjemnym głosie i słodkich czekoladowych oczach pełnych ciepłych iskierek.

Sądziłem, że to figle umysłu, zawsze kojarzyłem Cię z tymi kwiatami, sam nie wiem do końca dlaczego.

Skoro myślałem o rzeczach, które przywodziły mi cię na myśl, to wyczuwanie zapachu kwiatów nie wydawało mi się specjalnie niepokojące.

Później pojawił się nieprzyjemny posmak w przełyku, lepki nektar na wargach wysuszający i tak spękane usta.

Ignorowałem to, wszystkie objawy, brałem to za początek grypy.

Po części miałem rację.

Nieświadom zaczynałem chorować, kopiąc sobie grób każdego kolejnego dnia.

Przeglądając nasze wspólne zdjęcia z błądzącym na ustach uśmiechem, kaszlałem cicho czując zbierającą się w gardle wydzielinę.

Kupiłem więc syrop na mokry kaszel i przeglądałem je dalej wymieniając z Tobą krótkie wiadomości nic o tym nie wspominając.

Czułem mdłości ilekroć pomyślałem o tym jak bardzo chciałbym się z tobą zobaczyć inaczej niż za pośrednictwem kamerki internetowej.

Robiłem się słabszy, moje dłonie drżały, a w pokoju tak bardzo pachniało bzami.

Ilekroć słyszałem twój głos, czułem jednocześnie ulgę i nasilające się objawy.

Zrozumiałem co się ze mną dzieje dopiero kiedy nocą podczas jednej z naszych rozmów zacząłem się krztusić, a moje usta opuściło kilka drobnych fioletowych płatków skroplonych krwią.

Widziałeś to, Twoje oczy koloru mlecznej czekolady otworzyły się szeroko tak jak pełne wargi. Nie rozumiałeś, podczas gdy do mnie dotarły wszystkie fakty, krzyczałeś kiedy ja drżałem delikatnie, śmiejąc się histerycznie w swoją dłoń.

Kazałeś iść do lekarza.

Odmówiłem.

Powiedziałeś, że martwisz się o przyjaciela.

A ja zapłakałem nad swoją głupotą.

Dotarło do mnie co dzieje się w moim ciele, co jest tego powodem i jak skończę.

I nie chciałem tego przerywać, och Boże jak bardzo nie chciałem z tym skończyć.

Udało mi się zataić moją chorobliwą miłość przed tymi kilkoma osobami, które zawracały sobie mną głowę, odsunąłem cię od siebie i cierpiałem w samotności, w spokoju czekając, aż nadejdzie mój czas, wydychając i wdychając woń fioletowych bzów przypominających mi o tobie, o mojej nieodwzajemnionej miłości pachnącej przekwitniętymi kwiatami.

O tym uśmiechu, jasnym, przywodzącym na myśl długie letnie dnie, które ze sobą spędzaliśmy i w które obdarowywałeś mnie nim co chwila, o ciepłych dłoniach, o palcach muskających moją skórę jak promienie wiosennego słońca.

I o woni bzów otaczającej nas na każdym kroku.

A potem pojawiłeś się znienacka w progu mojego mieszkania, mimo, że byłem opryskliwy, pomimo milczenia i uciekania przed wyciągniętą w moją stronę dłonią oferującą pomoc.

Przyjechałeś do mnie.

Zrozumiałeś.

Teraz w moim pokoju panuje półmrok, w powietrzu pachnie dusznym letnim porankiem, a w wazonie stoją bzy, nie fioletowe, ale białe, grube i ciężkie zwisają z kryształowej wazy, kilka płatków leży rozsypanych na blacie i jasnej podłodze. 

Nie ma na nich krwi, nie przypominają o cierpieniu, są czyste, kochane. 

Twoje ciepłe palce obejmują mój kark, czekoladowe oczy przyćmione mgiełką zerkają spod przymrużonych powiek, ukochany uśmiech powoli pojawia się na zaspanej twarzy.

Wyleczyłeś mnie obdarowując swoimi białymi bzami, w chwili,w której spodziewałem się tego najmniej.