HQ!! - Kiyoko x Yachi - Cztery Pory

ayyy.
Heeyyy :D
Chcę wam kurewsko podziękować za komentarze pod poprzednim tekstem <3 Nie pamiętam kiedy ostatnio tyle się was udzieliło.
Po za tym mam ważny informejszyn.
Dużo ostatnio myślałam nad swoją działalnością o tutaj i...cóż wszyscy wiemy, że w pisaniu opowiadań ff to ja jestem akurat chujowa, dlatego postanowiłam, że będę publikować tylko...no to co do tej pory - miniatury, shoty, drabble, a z opowiadaniami dam sobie spokój. "Lost" również zawieszam, bo wszyscy mają na to serdecznie wyjebane, nie ma sensu się na siłę uszczęśliwiać, nie? To chyba wsio, mam nadzieję, że pod tym tekstem też się wypowiecie :D

Zapraszam!

 Na jej nadgarstkach wraz z nadejściem wiosny wyrosły szmaragdowe pędy kwiatów polnych,  tak piękne i figlarne jak jej smukłe ciało.
Obejmowały one jej przedramiona, wiły się i rosły, ale nie mogły rozkwitnąć w pełni, pozbawione słodkich objęć słońca i czułych mokrych pocałunków.
Ebonowe oczy, smoliste włosy rozlane na łopatkach ozdobionych nasionami dmuchawców, truskawkowe usta i różowe policzki, przyciągała nieśmiałe, krótkie spojrzenia  wszystkich na ulicy, kiedy kroczyła chodnikiem w dłoniach ściskając szkicownik, w którym zamknęła własny świat.
Ona nie patrzyła na nikogo skrywając spojrzenie za czarnymi okularami, roztaczając wokół siebie zasłonę z dymu palonego tytoniu.

Była jak bogini, ulotna i słodka, niedostępna i na wyciągnięcie ręki.

Z nadejściem lata jej skóra kwitła jak najpiękniejsze ogrody królewskie, pędy bluszczu pnąc się po mlecznej skórze poczęły przeplatać się między żebrami, jej płuca pełne róż, i atramentowe kolce na miejscu paznokci.
Niezainteresowana adorantami zatykała uszy na słomiane komplementy nieznajomych mężczyzn o wrednych oczkach i wężowych jęzorach w kółko i w kółko plujących tymi samymi nic nie znaczącymi regułkami.

Była panią swojego losu, dumną i niezależną.

Wraz z pojawieniem się jesieni odziała się w ciepłe krwawe barwy pozostając otwartą jedynie na świat zamknięty w jej szkicowniku.
Kiedy dni stawały się coraz krótsze, a deszcz i wiatr zmyły płomienne barwy pozostawiając po sobie chłód i szarość, Kiyoko znalazła swoje miejsce, w którym wraz z wiosną na skórach nieznajomych miały począć wyrastać wzory nakreślone tuszem.

Żyła marzeniami, które udało jej się wcielić w życie.

Jednak z pierwszymi przymrozkami, kiedy biały puch zasypał ulice jej serce skamieniało, stało się bryłą lodu a tworząca ją flora uschła stając się skorupą trudną do przebicia.
Stała się nieczuła, praca pochłonęła ją bez końca, jej palce zapomniały jak kreślić filuterne łodygi i finezyjne płatki zieloności.

Płatki śniegu zakleiły jej rzęsy i zasłoniły wizję, jednak nieoczekiwanie lód stopił uśmiech dziewczyny pracującej w kwiaciarni zaraz na przeciwko jej salonu.
Włosy złote jak promienie słońca lejące się z nieba w letnie popołudnie, duże oczy o kolorze czekolady patrzyły na Kiyoko z taką szczerością i dobrem, że szron na jej skórze stopniał do cna.
Drobniutka kwiaciarka w żółtym fartuszku zasadziła w jej sercu ziarenko, które wraz wiosną miało zacząć kiełkować.

Jednak obie jeszcze o tym nie wiedzą.